رهگذر ناشناس دوباره خود را به مرد فرزانه رساند و گفت: تعجب نکردی؟ و پاسخ شنید: نه! چون تو شریک، همسایه من یا فامیل من نیستی و تفاوت‌ها و کدورت‌ها از همین س!
نگاه کنید به تاریخ جنگ‌ها در جهان؛ در آسیای جنوب شرقی همیشه بین ژاپنی‌ها، کره‌ای‌ها، چینی‌ها رو به کره بین ژاپنی‌ها، وکوچکاتر آسیای جنوب شرقی همیشه بین ژاپنی‌ها، در آفریقا، در اروپا، در اروپا و در آمریکای لاتین هم کم و بیش از چنین وضعیتی حتی معمولی رقابت‌ها بین مردمان دو شهر نزدیک به هم از دیرباز مجادله خیز بوده و ه.ست .
این مثال‌ها را زدم تا بگویم: بفهمم که چرا باید این حد کدورت، قهر و تمت را در بین افراد در داخل گروه‌های تخصصی مثل سینماگران، کوهنوردان، اصحاب رسانه، محیط‌زیستی‌ها، معماران، حتی ورزشی‌ها و در حوزه‌های علمی و دانشگاهی داشته باشیم. .
اما چه باید کرد؟ باید تسلیمِ خشونت‌ورزی، خشونت‌طلبی، انتقام‌گیری، ارعاب و بارآوری‌شده و خودت هم آدم‌ها را به خودی و غیرخودی و نخودی تقسیم کنی که اگر با ما نیست، حتماً علیه ماست؟
هموطن عزیز من! می‌دانم که در شرایط بسیار بحرانی و در مرزهای انفجاری قرار داریم. طاقت جامعه به تنگ آمده و با کوچک‌ترین فشار، انتقاد یا رویه‌ای خلاف آنچه درست می‌پنداریم، از کوره در رفته و یا خواسته‌ها بر بار خشونت در صحنه‌های مجازی یا واقعی می‌افزاییم. بیاییم سخت را برگزیده و از خود شروع کنیم؛ شروع‌کنده و مروج خشونت، کدورت و انتقام بیشتر نباشیم.
از حق خودهایی گذشته و تکرار، انتقاد و تهمت را با روش‌های مشابه پاسخ ندهیم. کنشگرانه مروج آرامش بوده و نوشتنِ کدورت‌ها روی یخ را تمرین کنیم و ببخشیم. به ویژه اگر خود را محیطزیستی می‌دانیم. یک یط واق م و ات از ش ج ه ه ه ه ها، ها، ه ها و د ا ا ا اماو ای زیایاش ی اناز ت اچق شج اع ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ا ب ا ار
این اثرِ خلاقانه را دیروز در کابل، اردشیر رستمی عزیز پیشکشم کرد ِام کرد دیروز در خانه کابل، س.
