معاون وزیر مسکن، چند ماه پیش گفت ساخت 4 میلیون واحد مسکونی 4 هزار میلیارد تومان پول می‌خواهد. این رقم را با بودجه سال 1401 مقایسه کنید که 3600 هزار میلیارد تومان است. یعنی اگر کل بودجه یک سال مملکت صرف 4 میلیون مسکن شود، باز هم 400 هزار میلیارد تومان کم می شود.
اکنون که وزیر راه و شهرسازی رفته و وزیر پیشنهادی جدید در حال حاضر برای معرفی به مجلس است، بهترین فرصت ارائه شده تا رئیس‌جمهور این وعده تحقق‌نیافتنی را پس می‌گیرد و به جای آن قول می‌دهد در حد مقدورات کشور در بخش مسکن فعالیت خواهد کرد.
امیدبخشی کار خوبی است، اما امید واهی دولت و اعتماد مردم به آن را از بین می‌برد. متأسفانه برخی از دستگاه‌های دولتی، لابد با هدف امیدبخشی! آاهایی راه فیقات د از ج ک اهش و ا ازان قی هاو افزایش صات و … ارائه. اگر وعده 4میلیون مسکن باقی بماند، این آمارسازی‌ها همچنان ادامه خواهد یافت و قربانی‌اش وزیری است که هنوز نیامده است. مردمانی هم که سال‌هاست منتظر یک چاردیواری‌اند از دلخوش کردن به سراب نجات می یابند. سود بزرگتر هم نصیب رئیس جمهور خواهد شد که نمی خواهد در دو سوم باقی مانده از عمر دولت در چنبره قولی بماند که عمل نمی کند.
قدیمی‌ها گفته‌اند که حرف یک مرد است، اما در سال‌های بعدی از بزرگان نقل می‌شود که حرف مرد دوتاست و اگر حرف قبلی اشتباه بود، باید باشد آن را پس گرفت.
اگر آقای رئیسی این شجاعت را به خرج دهد، هم خود را نجات می‌دهد هم امید منطقی جایگزین امید واهی می‌شود.
