شهروندان به اتفاق آرا گفتند “كوزستان با آب معدنی مشكلی ندارد”. آنها برای گوسفندان و گاومیش های در حال مرگ آب می خواهند. آنها می خواهند در روستای خود بمانند و قلب آنها نمی خواهد جابجایی اجباری انجام شود. این دختر مانند بسیاری از شهروندان شاکی خوزستان مبهوت و نگران است. در آینده کارون ، از روزی که دیگر نمی تواند در وطن خود بماند و خود را به آوارگی اجباری برساند. بیراه زمانی بزرگترین و طولانی ترین رودخانه ایران و خاورمیانه توسط کارون بزرگ بود که در سرچشمه زاگرس شکل گرفت و به دشتهای خوزستان منتقل شد و از میان شهرهای استان به آبادان و خرمشهر و سرانجام به خلیج فارس سرازیر شد. مردم کوجستان مثل همیشه مودب هستند و به خاطر توسعه کشور می توانند در چاه نفت 50 درجه عرق کنند یا شب را روی نان و خرما بگذرانند اما نمی توانند در برابر تشنگی و نابودی زندگی در این استان مقاومت کنند. و می خواهند در وطن خود زندگی کنند.
اگر تخریب تالاب‌های خوزستان ادامه یابد، چه می‌شود؟
