وزیر امور خارجه رأی مثبت اعضای هیئت مدیره در مورد قطعنامه ارائه شده توسط دولت ایالات متحده را به منزله گیجی جدی در روند الزام متقاعد کردن تهران و واشنگتن به بازگشت به شورای امنیت سازمان ملل و گفتگوی سازنده تلقی می کند. بین دو دولت. با این حال ، همانطور که برخی از ناظران پیش بینی کرده اند ، به نظر می رسد بهار امید به تغییر در سیاست های ایالات متحده در مورد ایران پس از تغییر مستاجران کاخ سفید کوتاه مدت باشد.
اکنون ، مانند گذشته نه چندان دور ، تهران و واشنگتن وارد صحنه یک “رقابت اراده” شده اند. هر یک از طرفین ممکن است سرانجام طرف دیگر را مجبور به پذیرفتن شرایط کند. شکل مسئله تحول همان شکل قبلی است. “نه جنگ و نه مذاکره” تا پایان دولت دونالد ترامپ مانع تنش ها نشد. اکنون بحث در مورد “اول تو-سپس من” است. تهران ابتدا تحریم ها را به طور کامل برداشته و سپس به مذاکره می پردازد. واشنگتن اصرار دارد: تهران كاملاً به همه وعده ها و گفتگوهای برجامی برگشته است.
تهران با توجیه مقاومت و بر اساس تجربه ، بی اعتبار بودن وعده های شفاهی دولت ایالات متحده و دیگر اعضای گروه 1 + 4 را برجسته می کند. بازگشت کامل به وعده های برجامی بدون هیچ دستاورد واقعی در غلبه بر گلوگاه تحمیل شده توسط “سیاست فشار حداکثر” بر ایران ، مزایایی را که برجامی می تواند برای کشور به همراه داشته باشد ، فراهم نمی کند. واقعیت این است که خروج یک جانبه دولت ترامپ از برجام همه آنچه دیپلماسی تعاملی دولت حسن روحانی می توانست به مردم و حتی مخالفان برجام بفروشد را تضعیف کرد.
پس گرفتن پروتکل اضافی ، که به طور قانونی توسط پارلمان ایران به دولت ابلاغ شده است ، تنها یکی از نتایج اخیر خروج واشنگتن از شورای امنیت سازمان ملل و مسدود شدن آن است. تهران از سال 2017 متحمل خسارات اقتصادی زیادی شده است و هدف آن مستقیماً اعتبار نظام سیاسی نه تنها توسط دولت بلکه از طریق افکار عمومی است. بنابراین ، تهران بر سیاست “رفع تحریم ها ابتدا ، سپس مذاکره” اصرار دارد. زمان و شرایط لغو تحریم ها برای تصمیم گیرندگان ایرانی نقش مهمی دارد. تهران نتایج مطلوبی را از “صبر استراتژیک” در مقابل “سیاست حداکثر فشار” می خواهد.
با این حال ، به نظر می رسد که فقط یک ماه و چند روز پس از روی کار آمدن ، دولت Jobbiden در همان مسیری حرکت می کند که ترامپ به وی پیشنهاد داده است. بایدن با وعده های انتخاباتی به برجام بازگشت ، اما طبق دستورالعمل های تعیین شده توسط وزیر خارجه سابق مایک پمپئو در دوره 12 ساله خود به دنبال بازگشت است. تفاوت سیاست های دولت فعلی و سابق ایالات متحده در دیپلماسی فعالی است که دولت ترامپ فاقد آن است. بایدن می خواهد به شیوه تعامل خود با متحدان در جامعه بین المللی ، به ویژه در اروپا بازگردد و توافق نامه ای را درباره ایران تنظیم کند. به نظر نمی رسد که در این کار با هیچ مانع عمده ای روبرو شوم. سکوت اعضای 1 + 5 و پشتیبانی Troika اروپا برای قطعنامه ایالات متحده پیشنهاد شده به کمیته فرمانداران FATF ، اقدام نظامی در نزدیکی مرز عراق و سوریه پنجشنبه گذشته و اظهارات بایدن در مورد تهدیدهای تهران شرایط جدید قبل از ژانویه را بیان کرد ضمنی. تفاوت های قابل توجهی وجود دارد. از همه مهمتر ، دولت بایدن آگاهانه از ایجاد شرایط عینی و ذهنی لازم برای جداسازی ایران از جامعه جهانی برخوردار است. از یک سو ، وی با اتخاذ سیاست “چوب و آب نبات” سعی در ایجاد این باور در جامعه جهانی دارد که خواهان حل مسالمت آمیز مسئله هسته ای و سایر اختلافات با ایران است. از طرف دیگر ، با بهره گیری از نتایج فعالیت های نمایشی ، تهران را در معرض تهدید فشار قرار خواهد داد.
پس از اقدام نظامی علیه نیروهای عراقی علیه نیروهای عراقی در خاک سوریه ، پنج احتمال وجود دارد که نیروهای آمریکایی قطعنامه آمریكایی را كه در جلسه شورای استانداران پیشنهاد شده است ، تصویب كنند. بایدن سیاست های تهدید خود را به همان میزان محدود می کند. دومین؛ این کشور در تلاش است تا پرونده را در ایران تأمین کند و به آن فرصتی می دهد تا اقدامات قویتری انجام دهد.
آیا تهران می تواند امنیت حادثه هسته ای و سیاست اجماع سازی بایدن را مسدود کند؟ نتایج جلسه هیئت مدیره چشم انداز را روشن می کند. آنچه مسلم است تنش میان تهران و واشنگتن و روند بازگشت به برجام مانند قدم گذاشتن بر لبه تیغ است. محمد جواد ظریف گفت: اعلام مصوبات هیئت مدیره می تواند باعث سردرگمی شود.
