نام وی سامیل بن حاتم بن عمر بن جزا بن شمر بن ذی الجوشن است. این مرد در هجری قمری 142 هجری قمری درگذشت و شرح حال وی در الهلال السیره (1/67) و “تاریخ گشودن اندلس” (ص 44-46 ، 51 ، 59-61) و منابع دیگر ذکر شده است. .
ابن الخطیب از کتاب “الخزائینی” درباره او سخن می گوید. اجداد وی یکی از قاتلین حسین بن علی است که سر حسین علی را به یزید بن معاویه آورد. وقتی مختار به درخواست حسین از خواب برخاست ، شمر فرار کرد و به شام آمد و در جلال زندگی کرد !! این سامیل برای نبرد با کلثوم بن عیاض به مغرب رفت ، وارد اندلس شد و با همراهی بالج بن بشار القشیری در سپاه مقدمه همراه شد.
ابن خطیب می افزاید: ابن حیان محتوای کتاب “الخزائینی” (درباره سرنوشت شمر) را نمی پذیرد و در کتاب “بحجاء الأنفس و روض al الأنس” نوشت. حسین بود. مختار او را گرفت ، كشت ، خانه اش را خراب كرد و فرزندانش كوفه را ترك كردند. این سه روز در اندلس شهرت یافت و از سخاوت و عظمت از همسالان خود برتر بود. سپس خبرهایی از وی ارائه داد و بنی امیه قبل از به قدرت رسیدن عبدالرحمن بن معاویه ، وزارت یوسف بن عبدالرحمن فهری را بر عهده گرفت.
مدتی بود که رابطه وی با عبد الرحمن بن معاویه (بنیانگذار دولت اوما یارد اندلس) خوب نبود تا اینکه دوباره به کوردوبا پیوست و هر جمعه به دیدار امیر ادم یارد رفت. [عجالتا این خبری است که از یکی از اعقاب شمر داریم].
