به گزارش خبرگزاری گزارشگر یک، ساعت ۴ بعد از ظهر در تاریخ ۸ ژوئن ۱۹۴۰، ناو هواپیمابر HMS Glorious در حال عبور از غرب دریای نروژ به سمت پایگاه نیروی دریایی بریتانیا در اسکاپا فلو بود که دیدبان در افق، دو شیء خاکستری را در فاصله ۱۶ کیلومتر دورتر مشاهده کرد.
Glorious و دو ناوشکن اسکورت او به رادار مجهز نبودند، بنابراین سروان D’Oyly-Hughes در حالی که با حداکثر سرعت به سمت غرب می‌رفت، به ناوشکن آردنت دستور داد که بچرخد و به صورت بصری بررسی‌ها را انجام دهد.
تنها با گذشت چند دقیقه، ملوانان بریتانیایی متوجه می‌شوند که اشیاء خاکستری، رزمناوهای آلمانی آکاستا و آردنت، تهدیدهایی خطرناک در آب هستند.
کشتی‌های جنگی طول جنگ جهانی دوم بیش از ۱۲ توپ حمل می‌کردند که می‌توانستند سایر اهداف دریایی را تا فاصله ۱۹ کیلومتری هدف قرار دهند. اما ناو هواپیمابر می‌توانست بیش از صد هواپیما را حمل کند که می‌توانستند اهدافی را در صدها کیلومتر دورتر با اژدر و بمب مورد حمله قرار دهند.
در دورانی که فناوری رادار در مراحل ابتدایی توسعه بود، هواپیماها مؤثرترین ابزار برای شناسایی مناطق وسیعی از اقیانوس برای تعیین موقعیت ناوگان دشمن بودند. این مزیت به آن معنی بود که کشتی‌های جنگی و رزمناوها بارها هدف حمله ناوهای هواپیمابر قرار می‌گرفتند. در ازای آن، کشتی‌های جنگی تقریباً هرگز موفق نشدند که در محدوده تسلیحات حامل‌ها قرار گیرند.
ناو هواپیمابر در مقابل رزمناو
Glorious یکی از اولین ناوهای هواپیمابر تخت بود که در سال ۱۹۲۴ ساخته شد. کشتی اصلی کلاس Courageous بود که اولین حمله هوایی دریایی تاریخ را در نزدیکی پایان جنگ جهانی اول انجام داده بود.
این کشتی ۲۲۴ متری می‌توانست گروه کوچک‌تری از ۴۸ فروند هواپیما را در مقایسه با ناوگان بزرگ‌تر ایالات متحده حمل کند. در سال ۱۹۴۰، این ناوگان شامل بمب‌افکن‌های اژدری Fairey Swordfish، جنگنده‌های Gloster Sea Gladiator و بلکبرن بی۲۴ اسکوا بودند.
برای اولین بار در جنگ جهانی دوم بود که Glorious برای نیروهای اعزامی متفقین که به دنبال حمایت از مقاومت نروژ در برابر تهاجم نازی‌ها در آوریل ۱۹۴۰ بودند، پوشش هوایی ایجاد کرد و گلادیاتورهای دریایی او چندین بمب‌افکن آلمانی را سرنگون کردند.
با این حال، در ۲۴ مه، متفقین به دلیل موفقیت آلمان در نبرد با کشورهای سفلی و فرانسه، تخلیه نیروهای خود را در نروژ آغاز کردند. حین برگشت نظامیان Glorious مامور شد تا برای محافظت متقابل به همراه کشتیرانی Ark Royal به بریتانیا برگردد.
سپس در تاریخ ۸ ژوئن، D’Oyly-Hughes مجوز خروج از پهنه آبی Scapa Flow را دریافت کرد و تنها دو ناوشکن مامور اسکورت آن شدند. نیروی دریایی سلطنتی معتقد است که این کار برای صرفه‌جویی در سوخت بوده است. با این حال، اعضای خدمه ادعا کرده اند که D’Oyly-Hughes برای شرکت در دادگاه نظامی هیث عجله داشت.
در هر صورت، هیچ یک از هواپیماهای Glorious در حال گشت‌زنی نبوده‌اند و هیچ کدام در عرشه پرواز آماده نبودند. مهم‌تر از همه، رزمناوهای جنگی آلمانی سریع بودند اما Glorious تقریباً می‌توانست زمانی که دیگ‌های بخار کاملا مشغول کار بودند به اندازه کافی انرژی تولید کند که از مهلکه بگریزد؛ اما در آن زمان دیگ‌های بخار Glorious با نصف ظرفیت کار می‌کردند.
تنها ۷ دقیقه بعد، کشتی جنگی آردنت آتش گشود و ناوگان بی‌دفاع را هدف حمله قرار داد. در آن زمان Glorious پیامی مخابره کرده بود که توسط رزمناو سنگین HMS Devonshire در ۵۰ کیلومتر دورتر دریافت شد. اگرچه نیروی دریایی سلطنتی ادعا می‌کرد که پیام دریافتی به‌قدری مخدوش است که قابل درک نیست، اما خدمه او بعداً خلاف آن را شهادت دادند. در واقع، نورث همپتون، مخفیانه خانواده سلطنتی نروژ را به بریتانیا تخلیه می‌کرد و فرمانده‌اش، نایب دریاسالار «جان کانینگهام» دستورات اکیدی برای حفظ سکوت رادیویی داشت؛ بنابراین او نه مداخله کرد و نه پیامی مخابره کرد.
دو ناوشکن اسکورت آن، یعنی آردنت و آکاستا برای دفاع از ناوهواپیمابر تمام تلاش خود را کردند؛ حتی آکاستا توانست یکی از حملات اژدها را خنثی کند. اما آکاستا غرق شد، تا آن زمان، سمت راست Glorious نیز غرق شده بود؛ تا زمان غرق کامل Glorious کشتی‌های جنگی آلمانی صحنه را با آسیب‌های شدید ترک کرده بودند. تنها چند نفر از این فاجعه جان سالم به در بردند.
این حادثه تنها نمونه شگفت‌انگیز از شکست ناو هواپیمابر توسط ناوهای جنگی در جنگ جهانی دوم است.
منبع: nationalinterest
۲۲۷۲۲۷
