سامانه AN/TWQ-1 Avenger در نیمه نخست دهه ۱۹۸۰ توسط شرکت هوافضا، امنیت و دفاعی آمریکایی بوئینگ (Boeing) با سرمایه گذاری خصوصی در بازه‌های ۱۰ ماهه بر اساس موشک FIM-92 استینگر (Stinger) توسعه و سپس برای ارزیابی ارتش این کشور کشور شد.
بیشتر بخوانید:
برای اولین بار؛ روسیه داخل قوی‌ترین موشک اتمیاش را به نمایش گذاشت / عکس
اونجر یک سامانه پدافند هوایی از کلاس کوتاه برد و از سال ۱۹۸۹ به عنوان جایگزین دو سامانه پدافندی کوتاه برد M۱۶۷ VADS و M۱۶۳ VADS که از یک توپ گتلینگ ۶ لول ۲۰ میلی‌متری M61 ولکان (Vulcan) برای درگیری با استفاده از می‌کردند. وارد خدمت شد. اونجر کاملا خودکشش بوده و روی خودروی نظامی ۴ چرخ متحرک هاموی (Humvee) سوار است. وزن کلی این سامانه ۳.۹ تن است.
در بخش عقبی خودرو، برجک تسلیحاتی اونجر قرار دارد که به پایداری ژیروسکوپی مجهز است و چرخش ۳۶۰ درجه دارد. روی برجک سیستم جستجو و تعقیب اپتیکال تجهیزات به دوربین تلوزیونی بانمایی و تصویرساز فروسرخ قرار دارد تا به کمک آن بزرگ شود، حتی از بین دود، مه، ابر و غبار نیز کشف و قیب کرد. در کنار آن نیز یک سیستم تشخیص دوست از دشمن قرار دارد تا خودی مشخص شده باشد را بررسی کند. فاصله یاب لیزری نیز مشخص می‌کند در چه بردی قرار دارد تا کامپیوتر کنترل آتش برای درگیری با آن آماده شود. ناگفته نماند کار کشف، شناسایی و بررسی اهداف می‌تواند به صورت خودکار انجام شود.
جهت درگیری با هدف، دو پرتابگر هر یک با گنجایش 4 موشک در طرفین برجک قرار دارد. موشک درون این پرتابگرها استینگر مدل FIM-92K است. نوک این موشک یک جستجوگر 2 باندی فروسرخ و فرابنفش (IR/UV) قرار دارد که روی حرارت تولید شده توسط هواگرد دیگر قفل کرده و پس از شلیک نیازی به هدایت آن نیست و به صورت مستقل به هدف پرواز می‌کند. از این رو استینگر یک موشک شلیک کن – فراموش کن به شمار می‌رود. موشک پس از شلیک خود به سیستم خلبان خودکار متکی است که کامپیوترش با جستجوگر حرارتی قفل شده روی هدف، فرامین کنترلی را به کنترلی موشک منتقل کرده و به سمت آن پرواز می کند.
همه سامانه‌های اونجر موجود در خدمت انواع عادی با موشک‌های استینگر هستند. ساختمان قرار است در مرحله اول ۴ سامانه از موجودی ارتش آمریکا دریافت کند.
۵۸۵۸
