زبان فارسی حلقۀ اتصال همۀ اقوام ایرانی است با تمام تنوع زبانی و گویشی که دارد. بی‌شک همه اقوام ایرانی در بالندگی و شکوه و اعتلای این فرهنگ و این زبان سهیم بوده است. زبان ملی تنها عامل وحدت جوامع فارسی‌زبان و یکپارچگی و همبستگی مردم و سرزمین زبان ملی تنها رمز وحدت جوامع فارسی‌زبان و عامل نفرتپراکنی رسانه ای که همیشه سودای تفرقه و تجزیه را در سر میپروراند و هشتگ «ضد زبان فارسی» به راه میاندازد و بیراهه میپیماید و آب در هاون ضلال میکوبد، نیک میداند که بزرگترین فارسینویسان و فارسیسرایان در آذربایجان بالیده اند.
قطران تبریزی، کَبَل گنجهای، خاقانی شروانی تا محمدحسین شهریار و حسین منزوی و هزاران ادیب و شاعری که زبان فرهنگی، میهنی و ملی آنان فارسی بوده، هرگز بیتی نگفته اند که در آن زبان مادری را معارض زبان ملی خود بدانند.
به تعبیر حکیم نظامی: «همه عالم تن است و ایران دل / نیست گوینده زین قیاس خجل»
زبان فارسی همیشه حلقۀ اتصال فکر و اندیشه و قلب ایرانیان و عامل پیوند عاطفیر ایرانو.
زنده‌یاد محمدحسین شهریار این پیوند را در اشعار بسیاری از سروده است. «ترکی ما بس عزیز است و زبان مادری / لیک اگر «ایران» نگوید لال بادا این زبان»
* مدیر مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب
