با تأیید حاج آقا ابوترابی ، کلیه قلم ها و دفترچه ها گرفته شد. او وقتی همه قلم ها و نوت بوک ها را دید ، با تعجب گفت. “آیا این همه یک اتاق است؟” از آن زمان تاکنون مسعود اخراج نشده است.
به گزارش گزارشگر یک ، حجت الاسلام آزاده علی علیدوست (قزوینی) هشت سال است که یکی از مدافعان دفاع مقدس است. وی به یاد می آورد: “پس از عید سعید فطر ، عراقی ها دوباره بهانه ای برای قلدری کودکان در اتاق ما شدند.” وقتی بهانه می گیرند و هیچ بهانه ای پیدا نمی کنند ، آنها به بهانه بهانه مرتکب جرم می شوند و کودکان را با همان بهانه های دروغین مورد ضرب و شتم قرار می دهند. آنها نمی توانند در سایه بنشینند ، مدت طولانی در آفتاب نشسته بودند.
آنها تا زمان جستجو در اتاق چندین سلاح خودکار پیدا کردند. “صاحب این قلم باید بیاید و خود را معرفی کند.” سرانجام کودکی که مرد نجیب و خوبی بود ، رزاقی ، برخاست و گفت قلم اوست. نام رضا روی یکی از قلم ها نوشته شده بود. همه با نام رضا مورد سؤال قرار گرفتند. آنها آمدند و گفتند که دفترچه ای پیدا کردیم. دفتر را نگاه كردیم و شعارهایی كه به زبان عربی نوشته شده بود ، مانند “با الموت الصدام …” برای عراقی ها دیدیم. مشخص بود که این اداره برای ایجاد مشکل و پوشش ایجاد شده است. حاج آقا ابوترابی ، که در مورد این دفتر شنیده است ، گفت: “من می دانم که این دفتر یک برنامه آزار و اذیت است. البته یک صفح clean پاک این راه را نشان داد.” خوب است ، همه قرآن را لمس می کنند و قسم می خورند که دفتر متعلق به آنها نیست. “
ما آماده اجرای این طرح هستیم و مسعود پرویزوند بومی خمینی گفت که وی به رئیس اتاق می رود و مالکیت دفتر را به عهده می گیرد تا دیگران نیز از این امر خبری نمانند. آنها این کار را بدون اطلاع ما انجام داده اند ، و برای ما خیلی دیر است. حاج آقا ابوترابی وقتی یاد گرفتند گفت: “هیچ چیز نیست. “به مطب بروید و همه چیز را در اتاق جمع کنید.” مسعود که خود را معرفی کرده بود در زندان به سر می برد و مرتباً مورد ضرب و شتم قرار می گرفت. 45 قلم و 30 دفترچه از بچه‌ها گرفتیم و آنها را به مدیر اتاق آوردیم. به گفته حاج آقا ، وی به سراغ رئیس عراقی آریف ماد رفت و گفت: “مسعود تمام قلم و نوت بوک موجود در اتاق را رها می کند.”
او همچنین گفت آزادی مسعود در دست من نیست ، اما اگر این مسئله را مطرح کنید ، قول می دهم که دیگر او را برنده نخواهم شد. با تأیید حاج آقا ابوترابی ، تمام قلم ها و دفترچه ها را برداشتم. او وقتی همه قلم ها و نوت بوک ها را دید ، با تعجب گفت. “آیا این همه یک اتاق است؟” از آن زمان تاکنون مسعود اخراج نشده است. روز بعد اسم من صدا شد و به من احضار شد که خودم را معرفی کنم. نمی دانستم این چیست از همه پرسیدم که چه می خواهم. هیچ کس نمی دانست ، اما به نظر می رسد آنها به دنبال بهانه ای هستند تا کفش های جدید برایم بسازند. من را به وسط اردو بردند. بچه ها هم از پنجره به بیرون نگاه می کردند. سرباز عراقی صورت خود را سیلی می زند و می گوید: “شما امام هستید.”
مهم نیست که چقدر سخت سعی کردم او را متقاعد کنم که اشتباه کرد ، او گوش نکرد. مرا به دفتر مرکزی افسر احمد بردند. افسر احمد زشت و عجیب به نظر می رسید. او مردی مینیاتوری با شکم متورم و چشمان فرو رفته بود. سرش به طناب خود وصل شده بود که گویی گردن ندارد. وقتی او مرا دید ، خندید و مرا نفرین کرد و شروع به تهدید کرد که من این کار را انجام می دهم. چشمانش را بست و کاملاً نفرین کرد. مترجمان نیز بودند که نیاز به ترجمه کلمات ما داشتند.
خوشبختانه ، مترجم پیرمرد اهل بصره و فردی عرب زبان بود که از بصره اخراج شد و به آبادان رفت. او را از آبان پس گرفتند. او هیچ نظری به فارسی نداشت ، بنابراین توانست کلمات من را ترجمه کند. من مرتباً می پرسیدم: “جرم من چیست؟” چرا منو آوردی “چه اشتباهی با من؟” وی گفت: “شما در اردوگاه قبلی بسیار بد بودید.” “خوب ، حالا چه کردی؟” اما آنها جواب درست ندادند. او زندانی شد و مجازات شد. عرف زندان این بود که چند شکاف را بکشید تا پرده گوش را بشکند و بعد وقت آن رسید که کابل و شلاق خورد.
آنها مرا از وسط اردو عبور دادند و مرا به زندان بردند. اجازه ندهید که چشمان شما روزهای بد را ببیند. در آنجا ، زیبایی وحشتناک با ضربه زدن چند دست با هر دو دست ، پرده گوش را پاره کرد. پرده گوش من پاره شده است ، اما هنوز گوش گوشم را نمی شنوم. برای شنیدن صدا از طرف دیگر خط ، تلفن باید به گوش چپ وصل شود. به من گفته شد که چاقو در باغ پیدا شده است. وقتی به سلول پرتاب شدم ، مسعود از سلولش بیرون آمد و در راهرو بود.
او وارد اتاق من شد و پرسید. “شما کی هستید؟” وی گفت: “علی كاز بانی”. “لطفا مقداری آب به من بدهید.” او یکی یکی رفت تا دو لیوان پیدا کند و آب آورد. آنها مرا به مدت 3 روز در آنجا قرار دادند. آن بعد از ظهر ، سلول را یک ساعت یا دو ساعت باز کردند و وارد سالن شدند و با کودکان پشت سر زندان صحبت کردند. بچه ها شما را آوردند و به شما گفتند كه در مورد آنها سؤال كنيد. آصفی خود را به عنوان یک اتاق خصوصی برای کمپ موصل 1 و سرگرد معرفی کرد و شخصیت خوبی بود. وی پرسید که علی کازوینی چگونه انسانی است. آیا این درست است که او حاکم شرع ایران است؟ آصفی همچنین گفت: “اعلیحضرت ، شما افسر هستید ، خدا را شکر که کالج را دیدید. چرا دیگر این حرف را می زنید؟” مأمور دادگاه کیست ؟! چنین شخصی باید در زندگی خود در دادگستری خدمت کرده باشد. حتماً او حین تحصیلات دانشگاهی چیزی دیده است. او باید بالای 1 سال باشد. چطور ممکن است این مرد ساده که سرباز نبود ، حتی وقتی شما او را گرفتید ، قاضی شریعت شود؟ عراقی ها با اظهارات وی کمی قانع شدند.
وقتی عصر آمدند تا آمار بگیرند ، علی سنی پیش من آمد. چیزهای اشتباهی از دهان من بیرون آمد. ناگهان علی سونی عصبانی به من نگاه کرد. با فکر اینکه من روی او و مهمانی اش تأثیر گذاشته ام ، او وارد سلول شد و مرا در وسط سلول قرار داد. او همیشه یک کیسه در دست داشت ، که در آن فکر می کند تمام کلید های موجود در اردوگاه ، حدود 30-40 کلید در کیف وجود دارد. تو هم با همین کیسه ای که حیرت زده شد تو خیلی سخت گرفتی. این خطرناک نبود که آنها با کابل ضرب و شتم به این روش وارد شوند. در آن لحظه نفس را متوقف کردم و به آستانه مرگ رفتم.
انتهای پیام
