عبدالرضا مجدی درباره ماندگاری موسیقی سیستان و بلوچستان چنین گفت:
به گزارش گزارشگر یک، پژوهشگران موسیقی می گویند فرهنگ های شرق ایران شامل بخش هایی از پاکستان، بخش هایی از خراسان بزرگ و بخشی از افغانستان است که قدمت آن به دوران موپارک می رسد. شبه قاره هند، ما به یک فرهنگ باستانی می رسیم.”
او گفت: «آثار تاریخی یافت شده در این منطقه نمونه هایی از موسیقی است. در موزه استانبول نیز نقش برجسته روی سنگ ها داریم. این مجسمه از کشتی های سنگی جدا شده و متعلق به تپه های باستانی عراق است.
حال این سوال مطرح می شود که کشتی شکسته شده در دیالی عراق چه ربطی به منطقه امروز سیستان و بلوچستان ایران دارد؟ پاسخ این است که این غذا یک سبک اجرای هنری خاص را توصیف می کند. به نظر می رسد سه تارپسیکورد در جلو و یک نوازنده ضربی و یک نوازنده ترومپت در انتها باشد، اما گروه در حال حرکت و راه رفتن هستند.
وی این سبک موسیقی را با یکی از قدیمی ترین سبک های موسیقی ایران باستان و بین النهرین مقایسه کرد و افزود: «این موسیقی به صورت «زمینه» در معبد وجود داشته و نشان می دهد که یک گروه موسیقی سازمان یافته وجود دارد.
به گفته محققان، قدمت این نوع موسیقی نیز به حدود 4500 تا 4700 سال قبل برمی گردد و ریشه در فرهنگ جیرفت دارد.
مجدی در توصیف نور در اینجا، تمایز موسیقی نوین سیستان و موسیقی بلوچستان را اینگونه بیان کرد: موسیقی عزا نیز توسط بانوان پخش می شود. همانطور که در بختیاری ها دیده می شود.
فاروق رحمانی پژوهشگر موسیقی سیستان و بلوچستان نیز در خصوص جغرافیای موسیقایی این منطقه گفت: بلوچ ها تا کویت گسترش یافته اند و وسعت و جمعیت آن ها بسیار زیاد است، زبان هایشان رایج است اما گویش هایشان. بسیار زیاد و متنوع هستند با این حال بلوچ ها نوعی ادغام با یکدیگر انجام می دهند: «بلوچستان موسیقی و فرهنگ ایرانی و پاکستانی بسیار شبیه هم هستند و زاهدان و بلوچستان در شمال سیستان نیز قرابت فرهنگی و موسیقایی با شمال پاکستان دارند».
رحمانی در عین حال تفاوت ملودی‌ها و تیپ‌های موسیقی چابهار و زاهدان را متفاوت توضیح می‌دهد و ادامه می‌دهد: در این زمینه جملات بسیار کوتاه و بدیع و رایکوی آوازی ساده‌تری نسبت به مکران رایج است.
انتهای پیام
