برای درک ناآرامی‌های بهتر در کشور، بعد از چند سال، دیشب رساله‌ام را وزم می‌کند. در ادامه به برخی از مهم ترین یافته های آن اشاره می کند:
– یافته اصلی این تحقیق آن است که در مجموع پتانسیل اعتراض سیاسی در جامعه بالاست.
– هر چقدر از میزان تأثیرگذاری افراد (این احساس که می‌توان در تصمیمات سیاسی کشور اثرگذار باشند) کاسته می‌شود بر میزان پتانسیل اعتراض سیاسی آنان می‌شود.
– در بین آن گروه از شهروندانی که معتقدند درس سیاسی کشور فرصر تدو امکان اعتراض یال
– با افزایش میزان تحصیلات افراد، میزان پتانسیل اعتراض سیاسی آنها نیز افزایش م.
– در این پژوهش میزان احساس محرومیت افراد (محرومیت، محرومیت سیاسی، محرومیت. در بین آن گروه از مردم که« احساس محرومیت » بالاتری دارند پتانسیل تراراض سیاسی نی
– مهم است که افراد منبع محرومیت را در عملکرد خود یا در عملکرد بسیار سیاسی جستج. در بین آن گروه از شهروندانی که «منبع محرومیت» خود را نه تنها سیاست‌های دولت و تصمیمات سیاسی سیاسی می‌دانند پتانسیل اعتراض سیاسی نیز بیشتر است.
– هر چه میزان احساس تبعیض و بیعدالتی در افراد بیشتر می شود میزان پتانسیل اعتریای س.
– هر چه میزان رضایت از زندگی کاهش می‌یابد میزان پتانسیل اعتراز سیاسی آنامی ی هر چه میزان.
خلاصه کنم:
اثرگذاری کم در تصمیم گیری های سیاسی، این برداشتی است که در شرایط سیاسی کشور، فرصت های کمی برای اعتراض وجود دارد، احساس می کنم از انواع محرومیت ها (سیاسی، اقتصادی، فرهنگی) / این برداشت می شود که منبع محرومیت من نه خودم بلکه تصمیمات غلط نظام سیاسی است، احساس می کنم. تبعیض و بیعدالتی بالا، رضایت کم از زندگی، با موضوع اصلی رساله تیانی «پامایایر
وقتی در دهه اخیر آمار طلاق در جامعه ایرانی رشد یافته، برخی نهادها، بنرهایی کر ایی کر خی. ر ای با ابا م ه ا و آ ز ر ر ا سود و آن دان در زیر بنر نوشتند “در نهایت ماهواره”. در پس زمینی تصویر هم پرچم آمریکا و اسرائیل را به شکل محو نشان دادند. درک آنان از رشد طلاق در جامعه ایرانی همین قدر بود. از نظر آنها تعداد دیش مساوی با تعداد طلاق بود! طبیعتا آنها برای حل این موضوع اجتماعی (طلاق) فقط به «جمع‌آوری» اعتدال او در بهم است. چند بار ضربتی دیش‌های ماهواره را انجام دادند تا شاید آمار طلاق را کاهش دهد. آان ر یای شکات جاه ، واً ساه ساه را ضی ا اخ ا ا و ه ه ز ز از ع اس زاخ پان یان یان. نتیجه را می‌گیرند و به جامعه ابلاغ می‌کنند.
در روزهای متوالی مدام در تلویزیون ظاهر می‌شوند و رویدادهای رامات بعدی در تلویزیون ویداهای رامات بعدی در روزهای آخر مقامات آنها باز هم ساده‌سازی می‌کنند. آنچه درباره طلاق ساده‌سازی می‌شود. آنها باز هم پیچیدگی مسائل اجتماعی را به یک عامل تقلیل می‌دهند. می‌گویند علت ناآرامی‌ها این است و بس! به دوردست ها اشاره می کنند. گاهی اوقات فکر می کنم که این بزرگواران دچار پیرچشمی می شوند. در نزدیکی مشکل جدی دارند و فقط اجسام دوردست را خوب میبینند.
حدود چهارده سال از نگارش رساله‌ام گذشته است. داده های این رساله در شهر تهران جمع آوری شد. ای کاش مقامات محترم به جای ساده‌سازی‌های مرسوم مسائل جامعه، حداقل بنشینند و پس از حل مشکل نزدیک بینی‌شان، یکبار عوامل بنیاد بر پتانسیل اعتراض سیاسی را با صدای بلند برای دیگران بخوانند. با صدای بلند.
پ.ن. چند روز قبل یکی از دانشجویان مقطع دکتری جامعه‌شناسی در دانشگاه‌های تهران، رسم احترام به حقوق معنوی علمی است، پیام داده است که قصد دارد پژوهش مرا در سال تکرار کند و نشان دهد که جامعه ایرانی در این زمینه چه تغییراتی کرده است. با شوخ‌طبعی، اندکی کنایه، و ارسال نشان صورت خندان برایش نوشتم: چه شود؟!
* عضو گروه جامعه‌شناسی دانشگاه گیلان
