این پیرغلام اباعبداله ۵۰ سال است که مسافر جمکران است
گزارشگر یک/مرکزی شناسنامه‌اش متبرک به نام امامی است که حرمش کربلای ایران است، علقمه‌اش در خراسان است، هم جان است و هم جانان است و پیر میکده‌اش طفل دبستان است.
یک عمر است که مسافر جاده جمکران است و نه فقط زائران جمکران که ریگ‌های کنار جاده هم او را می‌شناسند، پنجاه سال است که جاندار و بی‌جان این مسیر صدای نفس های مشتاقش را شنیده اند.
سه‌شنبه که می‌شود جمکران، انتظارش را می کشد و مناره‌ها سراغش را از گلدسته‌ها می‌گیرند چراکه این زائر مشتاق ۵۰ سال است که قرار سه شنبه ها را قضا نکرده است.
برای من چهل ساله سخت است بگویم پنجاه سال ندبه، گریه، روضه، تعزیه، جاده و … ولی او ۵۰ سال است که بانی روضه است و برای کسی که پنجاه سال است با روضه زندگی می‌کند، دیدن آب روضه است، دیدن نان روضه است، کودک خردسال روضه است.
چه روزها که مجلس یک نفره روضه بر پا کرده و خودش هم روضه‌خوان بوده و هم مستمع، هرچند آن مجالس یک نفره شاید در نگاه های زمینی ما یک نفره بوده و در حقیقت پای روضه اش جای سوزن انداختن هم نبوده است، وگرنه عمر مجلس روضه‌اش به پنجاه سالگی نمی‌رسید.
پیرغلام اباعبدالله الحسین “رضا رحیمی” را می‌گویم که حبیب روضه‌های ساوه در هیئت “مکتب قرآن” است. او را که می‌بینی بوی محرم و تعزیه و روضه به مشام می‌رسد.
در یک روز گرم تابستانی و مصادف با دهه اول ماه محرم در دفتر خبرگزاری ایسنای ساوه میهمان دل عاشورایی اش می‌شویم. نفس نفس زنان، در حالی که پوستر اطلاع رسانی برنامه‌های هیات و تعزیه را در دست دارد، از پله‌های دفتر خبرگزاری بالا می آید و در پاسخ به عذرخواهی من به دلیل زحمتی که بابت طی کردن پله‌ها متحمل شد، می‌گوید: خدا کند تا عمر داریم در خانه سیدالشهداء(ع) نفس نفس بزنیم.
او که ۷۳ سال از خدا عمر گرفته و به قول خودش از سنین کودکی تمام لحظات زندگی اش را در خدمت به اهل بیت(ع) صرف کرده، می‌گوید: هفت سالم که بود به همراه مرحوم پدرم به هیات سجادیه(مرحوم سید اسماعیل شاهرخ) ساوه می‌رفتم و از سال ۱۳۴۸ هیات “مکتب قرآن جوانان” شهرستان ساوه را تاسیس کردم. ابتدا در منزل مرحوم حجت‌الاسلام شریعتمداری بساط روضه و عزاداری امام حسین(ع) را برپا می‌کردیم و پس از رحلت این عالم ربانی و تخریب بیت آن مرحوم، برنامه‌های عزاداری را به منزل خودمان منتقل کردیم.
رحیمی با اشاره به برپایی ۶۰ شب برنامه عزاداری برای امام حسین(ع) در ایام ماه محرم و صفر گفت: در حال حاضر در دهه اول ماه محرم مراسم عزاداری به صورت سینه زنی و زنجیرزنی برپا می کنیم و شب‌های تاسوعا و عاشورا و ظهر عاشورا نیز دسته عزاداری هیات در خیابان‌های اصلی شهر و تکایا به حرکت در می‌آید، از شب یازدهم محرم تا پایان ماه صفر نیز مراسم تعزیه خوانی در منزل برپاست و تعزیه‌خوان‌ها از روستاها و شهرهای دیگر می آیند و مجالس تعزیه برپا می شود.
وی با اشاره به برگزاری مراسم روضه در مناسبت‌های مختلف گفت: دلیل برپایی روضه و عزاداری در منزل شخصی‌ام این است که اعتقاد خاصی به روضه خانگی دارم و آن را موجب برکت خانه و سلامتی خانواده می‌دانم. در سالیان گذشته روضه‌های خانگی در شهر ساوه به تعداد فراوان برپا می‌شد و بیشترین آنها در دهه اول ماه محرم و دهه آخر ماه صفر بود اما متاسفانه حالا جای روضه‌های خانگی را در منازل مردم خالی می‌بینیم.
وی با یادآوری حال و هوای محرم سالیان دور گفت: مردم در گذشته برای برپایی عزاداری ماه محرم و صفر سنگ تمام می‌گذاشتند و علاوه بر برپایی مجلس روضه در تکایا و حسینه‌ها در منازل خود نیز روضه خانگی اقامه می‌کردند و پذیرای عزاداران با هرچیزی که در توان داشتند بودند، اما امروز جنبه شور عزاداری بر شعور و معرفت غلبه کرده است در حالیکه شور و شعور دو مولفه توام با هم برای عزاداری سیدالشهداست، از طرفی گرانی مواد غذایی موجب شده است که میزان نذورات مردمی نیز کاهش یابد.
رحیمی در ادامه، اخلاص، تواضع، احترام به پیشکسوتان و پیرغلامان را مهمترین شرط نوکری برای امام حسین(ع) دانست و افزود: با اخلاص و تواضع است که انسان لیاقت گریه برای سید و سالار شهیدان پیدا می‌کند.
این پیرغلام آستان مقدس امام حسین(ع) در ادامه به اعزام هم هیاتی‌های خود به مسجد مقدس جمکران در شب‌های چهارشنبه اشاره کرد و افزود: ۵۰ سال است که هر شب چهارشنبه یک یا دو اتوبوس از ارادتمندان به منجی عالم بشریت و چشم انتظاران ظهور حضرت مهدی(عج) را راهی مسجد جمکران می‌کنیم و پس از زیارت و قرائت دعای توسل به ساوه برمی‌گردیم.
وی در ادامه گفت: دستگیری از نیازمندان و اهدای بسته‌های معیشتی به فقرا و افراد دچار مشکلات اقتصادی از برنامه‌های دیگر این هیات است و هر کس در توان خود مبلغی را برای کمک به نیازمندان اهدا می‌کند و مبالغ اهدایی، پس از تجمیع، برای گره گشایی از مشکلات نیازمندان از قبل شناسایی شده، به آنها تقدیم می‌شود.
در ادامه این گفت‌وگو که رنگ و بوی امام حسین(ع) و امام زمان(عج) می‌دهد، از این پیرغلام سیدالشهداء(ع) می‌پرسم به کدامیک از حضرات معصومین(ع) علاقه خاصی دارد و او در حالیکه اشک در چشمانش جمع می‌شود، ساده و بی آلایش می‌گوید همه را دوست دارم و افتخار می‌کنم برای آنها نوکری کنم، اما مظلومیت کوچکترین رزمنده واقعه عاشورا حضرت علی اصغر(ع) و نحوه شهادت طفل شیرخواره حسین، جانسوز است. این بزرگوار باب الحوائج و مشکل گشاست.
اینبار از او می پرسم به کدام ذکر و نوحه علاقه خاصی دارد و هیچ وقت برای او تکراری نمی شود و او دست ادب به سینه می گذارد و پس از سلام به سید و سالار شهیدان، آهسته به سینه می زند و اینطور می‌خواند:
از زمانی که دلم با عشق تو دمساز شد
حس عاشق بودنم با نام تو ابراز شد
روز اول کام من را با حرم برداشتند
زندگیِ نوکرت با تربتت آغاز شد
در میان خاک‌های کل این دنیا فقط
تربتِ تو خاکِ زائرخیز و نوکرساز شد
هر زمان درمانده بودم از همه از هر کجا
یک زیارتنامه خواندم دفعتا اعجاز شد
در زدن در خانه‌ات یک کار بی‌معناست، چون
قبل از آنکه در بکوبم، در به رویم باز شد
کربلا رویاست، رویای قشنگ نوکری
چشم‌هایم با خیالاتم حرم پرداز شد
با وجود گنبد، این ضرب‌المثل تغییر کرد
یک کلاغ آمد، کبوتر شد، کبوتر باز شد
گر چه ذاتا یک کلاغم با کبوتر می پرم
هر زمان حرف از حرم شد کار من پرواز شد
پایان بخش گفت‌وگوی ما با این پیرغلام آستان مقدس امام حسین(ع) توصیه او به جوانان است. از جوانان می‌خواهد برای سعادت دنیا و آخرت به پرچم سیدالشهداء تمسک بجویند و می گوید: شرط رهایی از دنیا و آسیب‌های اجتماعی توکل به خدا و توسل به اهل بیت(ع) است. از نماز اول وقت غافل نشوید و نسبت به مجلس عزای اهل بیت(ع) بی تفاوت نباشید.
مسئولان هیئت های مذهبی نیز در انتخاب سخنرانان دقت کنند چرا که دهه اول محرم و برخی مناسبت های خاص، زمانی است که مردم آمادگی و پذیرش بیشتری برای راهنمایی دارند و فرصتی برای تبیین اهداف قیام امام حسین(ع) و زنده نگه داشتن واقعه کربلاست و این فرصت‌های ارشادی نباید از دست بروند.
انتهای پیام