خلاصه کتاب قلعه دالو ( نویسنده عباس شکری )

«قلعه دالو» اثری درخشان از عباس شکری، بیش از آنکه مجموعه ای از اشعار باشد، دریچه ای گشوده به جهانِ جان و دلِ روستای سناج فامنین همدان است؛ جایی که هر بیت شعر، مخاطب را به سفری عمیق در گذر زمان و کشف ریشه های اصیل فرهنگی یک دیار فرامی خواند. این کتاب به زبان دلنشین ترکی، بازتابی از زندگی، خاطرات و دغدغه های مردم سرزمینی است که خاکش با عواطف شاعر در هم آمیخته است.

عباس شکری؛ صدای برخاسته از قلعه دالو

در پهنای ادبیات معاصر ایران، شاعرانی هستند که صدای برخاسته از خاک و ریشه های عمیق فرهنگی خود را به گوش جهان می رسانند. عباس شکری، متخلص به شاکر، یکی از همین راویان است. او با سروده های خود در کتاب «قلعه دالو»، نه تنها گنجینه ای از شعر ترکی را به یادگار گذاشته، بلکه تصویر زنده ای از یک زندگی روستایی، با تمام جزئیات و احساساتش، به مخاطب عرضه می کند. اشعار او، نه تنها کلمات، بلکه بازتابی از جان و جهان بینی یک شاعر است که از دلِ سنت ها و دغدغه های بومی برخاسته.

نگاهی به زندگی و آثار شاعر

عباس شکری، شاعری است که زندگی و آثارش به گونه ای ناگسستنی با زادگاهش، روستای سناج گره خورده است. او با تخلص شاکر، به عنوان صدای مردمان دیارش در جهان ادبیات شناخته می شود. آثار او نه تنها نمایانگر ذوق و قریحه شعری اوست، بلکه حاوی عمق تجربیات زیسته و مشاهدات دقیق او از زندگی ساده و پر رمز و راز روستایی است. هر شعر او، گویی روایتی از یک لحظه، یک خاطره یا یک حس است که از دل خاک و فرهنگ این سرزمین برخاسته و با واژگانی ساده اما پرمغز به تصویر کشیده شده است. شاعر در طول زندگی خود، با دقت و وسواس خاصی، به ثبت و ضبط جزئیات زندگی، آداب و رسوم، و همچنین دغدغه های اجتماعی و انسانی در قالب شعر پرداخته است. این تعهد به ریشه ها و فرهنگ بومی، اشعار او را از سایر آثار متمایز می کند و به آن ها اعتباری ماندگار می بخشد.

شکری در اشعارش، زبانی را برگزیده که هم برای مخاطبان محلی و هم برای دوست داران شعر گویشی در سراسر ایران، قابل درک و لذت بخش باشد. او توانسته است با استفاده از واژگان و اصطلاحات بومی، حس اصالت و صمیمیت را به خواننده منتقل کند، گویی که خود خواننده نیز در حال قدم زدن در کوچه های روستای سناج و نفس کشیدن در هوای آن دیار است. این رویکرد، نه تنها به غنای ادبیات گویشی کمک کرده، بلکه پلی میان گذشته و حال زده و ارزش های فراموش شده را دوباره زنده کرده است.

قلعه دالو؛ نامی با ریشه در خاک

نام «قلعه دالو» برای بسیاری از مخاطبان کنجکاوی برانگیز است و این کنجکاوی، به سرعت با آشنایی با ریشه های این نام به تجربه ای عمیق تبدیل می شود. «قلعه دالو» نام یک محله قدیمی در روستای سناج فامنین همدان است؛ محله ای که وجود یک قلعه باستانی از دوران اربابان و خان های گذشته به آن هویتی تاریخی بخشیده است. این قلعه، نه تنها یک بنای سنگی، بلکه نمادی از تاریخ مقاومت، زندگی و گذر زمان در این سرزمین است. رودخانه ای نیز از کنار این محله عبور می کند که حیات و سرسبزی را به آنجا هدیه می دهد و به طراوت اشعار شاعر می افزاید.

روستای سناج، با موقعیت جغرافیایی خاص خود در نزدیکی جاده همدان – ساوه، همچون نگینی در استان همدان می درخشد و خاستگاه شاعر عباس شکری است. انتخاب نام «قلعه دالو» برای مجموعه اشعار او، اتفاقی نیست. این نام، بازتابی از ارتباط عمیق و ناگسستنی شاعر با زادگاهش، با خاک و ریشه های فرهنگی خود است. قلعه دالو برای شکری، صرفاً یک مکان جغرافیایی نیست، بلکه الهام بخش اصلی او، منبع خاطرات، داستان ها، و احساساتی است که در تاروپود اشعارش تنیده شده اند. هر شعر او، گویی از دل همین قلعه، از دل همین خاک و از دل همین رودخانه سرچشمه می گیرد و به گوش مخاطب می رسد.

این ارتباط عمیق با مکان، باعث می شود خواننده، حتی اگر با زبان ترکی آشنایی نداشته باشد، بتواند با حس و حال اشعار ارتباط برقرار کند. «قلعه دالو» به عنوان نام کتاب، نمادی از پایداری، اصالت و ارتباط ناگسستنی انسان با سرزمین خود است. این نام، وعده سفری را می دهد به گذشته، به ریشه ها، و به جهانی که هنوز دست نخورده و اصیل باقی مانده است. شاعر با هوشمندی، نامی را برای کتابش انتخاب کرده که هم بومی است و هم جهانی؛ بومی از آن جهت که به یک مکان خاص اشاره دارد، و جهانی از آن جهت که حس تعلق، ریشه، و هویت را به نمایش می گذارد.

ژرفای اشعار: مضامین و محورهای اصلی قلعه دالو

اشعار «قلعه دالو» همچون آینه ای تمام نما، بازتاب دهنده جهانی عمیق و پر از احساسات هستند. عباس شکری با ظرافت خاصی، لایه های مختلف زندگی روستایی، دغدغه های انسانی، و پیوندهای عمیق با طبیعت را در کلمات خود به تصویر می کشد. هر بخش از این مجموعه شعر، دریچه ای به مضمونی خاص می گشاید که خواننده را به سفری درونی و بیرونی دعوت می کند.

نوستالژی و یادمان گذشته: نغمه های دیرین روستا

یکی از پررنگ ترین مضامین در «قلعه دالو»، نوستالژی یا حسرت برای گذشته است. این حس، نه تنها یک یادآوری ساده، بلکه غرق شدن در خاطرات دوران کودکی، زندگی روستایی ساده، و دلتنگی برای روزگارانی است که شاید دیگر بازنگردند. فصل هایی مانند خاطره لر (خاطرات) و اشاره به گئچن گونلر (روزهای گذشته) با کلماتی دلنشین، مخاطب را به سفری در زمان می برند. خواننده با هر بیت، گویی خود را در میان کوچه باغ های قدیمی می بیند، صدای بازی کودکان را می شنود و بوی نان تازه را حس می کند. این اشعار، تجسمی از صمیمیت گذشته، سادگی و آرامشی است که در زندگی ماشینی امروز کمیاب شده است. شاعر با هنرمندی خاص خود، تلاش می کند تا آن لحظات گران بها را برای همیشه در کالبد شعر ماندگار کند.

با این حال، نوستالژی در «قلعه دالو» صرفاً یک حسرت صرف نیست، بلکه شامل تأملاتی بر تغییرات نیز می شود. اشعاری که به تغییرات اجتماعی و صنعتی شدن، مانند ورود کمباین به زندگی روستایی اشاره دارند، نشان دهنده همین نگاه عمیق هستند. این بخش ها، به زیبایی تضاد میان سنت و مدرنیته، و تأثیر آن بر زندگی و معیشت مردم را به تصویر می کشند. شاعر با لحنی آمیخته به حسرت، از دگرگونی هایی سخن می گوید که شاید از یک سو موجب آسودگی شده اند، اما از سوی دیگر، بخش هایی از هویت و سادگی زندگی را با خود برده اند. این دوگانگی، عمق بیشتری به حس نوستالژی می بخشد و آن را به تأملی فلسفی تر درباره گذر زمان و تأثیر آن بر زندگی انسان تبدیل می کند.

قلعه دالو، نه فقط واژه ها، که طنینِ خاطراتی است که از عمقِ گذشته، با هر بیت به جانِ خواننده می نشیند و او را به تجربه ی زندگیِ از دست رفته، اما زنده در یاد، فرامی خواند.

طبیعت، خاک و زندگی روستایی: ریشه های سبز هستی

طبیعت و خاک، دو عنصر جدایی ناپذیر از هویت اشعار شکری در «قلعه دالو» هستند. شاعر با تصویرسازی های بی نظیر، خواننده را به قلب مناظر طبیعی، فصول مختلف، و فعالیت های کشاورزی می برد. اشعاری مانند یای (تابستان)، اوت درمخ (علف چینی)، بیچین چیلر (دروگران)، و خرمن سوورماخ (خرمن کوبی) نمونه هایی از این تصویرسازی های استادانه هستند. در این بخش ها، نه تنها به توصیف طبیعت پرداخته می شود، بلکه ارتباط تنگاتنگ انسان با آن، وابستگی معیشت به چرخه فصول، و تقویم زندگی که با کشاورزی و طبیعت تعیین می شود، به زیبایی نمایان است. شاعر در این اشعار، به مخاطب این فرصت را می دهد تا بوی خاک نم زده پس از باران، گرمای آفتاب سوزان تابستان بر پوست، و خنکای نسیم عصرگاهی را در اعماق وجودش احساس کند.

موجودات زنده و عناصر بومی نیز در اشعار شکری جایگاه ویژه ای دارند. حیوانات اهلی، پرندگان، درختان، رودخانه ها و کوهستان ها، هر کدام نقشی در خلق این تابلوهای شعری ایفا می کنند. آن ها صرفاً پس زمینه ای برای داستان نیستند، بلکه بخشی از هویت و زندگی مردم روستا محسوب می شوند. شاعر با دقت خاصی به این عناصر پرداخته و از آن ها برای بیان احساسات، مفاهیم عمیق، و حتی تمثیل های اخلاقی استفاده می کند. این رویکرد، باعث می شود اشعار نه تنها جذابیت بصری داشته باشند، بلکه از عمق فرهنگی و فلسفی غنی نیز برخوردار باشند. خواندن این اشعار، مانند قدم زدن در یک باغ سرسبز و پر ثمر است که هر گوشه آن داستانی نهفته دارد.

عاطفه، عشق و روابط انسانی: داستان های دل از خاک

شعر، همواره زبان گویای احساسات و عواطف بوده و در «قلعه دالو»، این بعد به شکلی ملموس و اصیل به تصویر کشیده شده است. اشعار عاشقانه و تغزلی، مانند عشق دردی (درد عشق) و یار یوخوسی (خواب یار)، با زبانی ساده و بی پیرایه، اما عمیق و دلنشین، به بیان رنج و شور عشق می پردازند. این عشق، اغلب در بستر زندگی روستایی و با ارجاع به عناصر بومی روایت می شود، که به آن طراوت و اصالتی خاص می بخشد. شاعر، درد فراق، حسرت وصال، و زیبایی های پنهان عشق را به گونه ای بیان می کند که خواننده، فارغ از زبان خود، می تواند با آن همذات پنداری کند.

علاوه بر عشق های رمانتیک، شکری به روابط خانوادگی و اجتماعی نیز توجه ویژه ای دارد. احترام به بزرگان، به ویژه مادران، در اشعاری مانند مهربان ننه (مادر مهربان)، به اوج خود می رسد. این شعرها، نه تنها ستایشی از مقام مادر و بزرگان هستند، بلکه ارزش های عمیق اجتماعی مانند همدلی، فداکاری و پیوندهای ناگسستنی خانوادگی را بازتاب می دهند. خواننده در این بخش ها، با گرمای روابط انسانی، حس تعلق به جمع، و اهمیت حمایت و عشق در خانواده آشنا می شود. این مضامین، «قلعه دالو» را به اثری تبدیل می کنند که نه تنها برای عاشقان شعر، بلکه برای تمام کسانی که به دنبال درک عمیق تر از ریشه های انسانی و اجتماعی هستند، جذاب و خواندنی است. این اشعار، داستان هایی از دل اند که از تجربه های زیسته نشأت گرفته اند و به همین دلیل، به شدت بر دل می نشینند.

دغدغه های اجتماعی و فرهنگی: بازتاب زندگی و هویت

«قلعه دالو» تنها به توصیف زیبایی های طبیعت و عواطف فردی محدود نمی شود؛ بلکه به دغدغه های اجتماعی و فرهنگی مردم دیار شاعر نیز می پردازد. اشعاری در این مجموعه به آداب و رسوم محلی، مشاغل سنتی و روزمره، و چالش های زندگی مردم در آن زمانه اشاره می کنند. نام هایی مانند نجار، معمار، و جارچی در فهرست مطالب، گواه این واقعیت است که شاعر به مشاغل و نقش های اجتماعی در بافت روستایی اهمیت داده است. این اشعار، تصویری زنده از زندگی روزمره، تلاش و کوشش، و اهمیت همبستگی در جامعه کوچک روستایی ارائه می دهند. آن ها به نوعی، سندی ادبی برای حفظ و انتقال اطلاعات مربوط به سبک زندگی و فرهنگ یک دوره خاص هستند.

از سوی دیگر، اشعاری مانند خان زمانو (زمان خان) به مسائل اجتماعی و تاریخ محلی می پردازند. این گونه اشعار، ممکن است به نقد شرایط اجتماعی، بی عدالتی ها، یا تغییرات در ساختار قدرت در گذشته اشاره داشته باشند. این بخش ها عمق بیشتری به اثر می بخشند و نشان می دهند که شاعر تنها یک مشاهده گر نیست، بلکه از دغدغه های اجتماعی زمان خود نیز آگاه است. همچنین، ارادت به مفاهیم دینی و معنوی نیز در «قلعه دالو» بازتاب دارد. اشعاری مانند محرم آیو (ماه محرم) و شفا دعاسو (دعای شفا)، نشان دهنده جایگاه مذهب و معنویت در زندگی مردم و تأثیر آن بر فرهنگ و باورهای آن هاست. این اشعار، به زیبایی پیوند عمیق انسان با ایمان و امید را در لحظات شادی و غم به تصویر می کشند و بخش مهمی از هویت فرهنگی این مردم را نشان می دهند. در مجموع، این مضامین، «قلعه دالو» را به اثری چندبعدی تبدیل می کنند که نه تنها لذت شعری، بلکه درک عمیق تری از جامعه و فرهنگ یک منطقه خاص را به ارمغان می آورد.

سبک و زبان: ویژگی های هنری اشعار قلعه دالو

یکی از مهم ترین ابعاد هر اثر ادبی، سبک و زبان آن است. در «قلعه دالو»، عباس شکری با چیره دستی، از ویژگی های خاص زبان ترکی و گویش محلی خود برای خلق اثری بی نظیر بهره برده است. این ویژگی ها، نه تنها به اشعار جلوه ای خاص می بخشند، بلکه خواننده را به تجربه ای منحصر به فرد دعوت می کنند.

زیبایی شناسی زبان ترکی و گویش سناج

اشعار «قلعه دالو» به زبان ترکی و گویش خاص منطقه سناج سروده شده اند. این انتخاب، صرفاً به دلیل تسلط شاعر بر زبان مادری اش نیست، بلکه بخشی از استراتژی هنری او برای حفظ و برجسته سازی هویت فرهنگی و زبانی منطقه اش است. گویش محلی، دارای آواها، واژگان و اصطلاحات خاصی است که شاید در زبان معیار کمتر شنیده شوند، اما همین ویژگی ها، لطافت و گیرایی بی نظیری به اشعار می بخشند. برای شنونده آشنا به این گویش، هر واژه گویی یادآور خاطره ای است و هر ترکیب، تصویری آشنا را در ذهن ترسیم می کند. حتی برای کسانی که با زبان ترکی آشنایی کمتری دارند، ریتم و آهنگ کلمات، و حس غنای فرهنگی که از دل این گویش برمی خیزد، قابل لمس و دلنشین است.

شکری با مهارت، از ظرفیت های موسیقایی و بیانی این گویش بهره می برد تا اشعارش از نظر صوتی نیز جذابیت داشته باشند. انتخاب دقیق واژگان و چیدمان آن ها در کنار یکدیگر، ریتمی طبیعی و گوش نواز ایجاد می کند که خواننده را در خود غرق می سازد. این استفاده از گویش بومی، نه تنها به اصالت اثر می افزاید، بلکه به عنوان یک سند زبانی و فرهنگی، به حفظ و انتقال این میراث گران بها به نسل های آینده کمک می کند. خواندن این اشعار، مانند شنیدن نوایی آشنا از دوردست هاست که ریشه های عمیق فرهنگی یک ملت را بازگو می کند و حس نزدیکی و صمیمیت را به ارمغان می آورد.

سادگی و عمق: بیان ملموس احساسات

یکی از برجسته ترین ویژگی های سبک عباس شکری، توانایی او در بیان مفاهیم عمیق و پیچیده با زبانی ساده و روان است. این سادگی، هرگز به معنای سطحی نگری نیست؛ بلکه نشان دهنده درک عمیق شاعر از جوهره هستی و توانایی او در تبدیل احساسات و اندیشه های انتزاعی به کلماتی ملموس و قابل فهم برای عموم است. اشعار او، از پیچیدگی های زبانی و اصطلاحات نامأنوس پرهیز می کنند و همین امر، آن ها را برای طیف وسیعی از خوانندگان، از متخصصان ادبیات گرفته تا عموم مردم، دلنشین و قابل دسترس می سازد.

شکری به جای استفاده از استعاره های پیچیده یا کلمات دشوار، از تصاویر آشنا و تجربیات مشترک انسانی بهره می برد. او می تواند با یک واژه یا یک جمله کوتاه، جهانی از معنا و احساس را منتقل کند. این «سادگی عمیق»، باعث می شود خواننده بدون نیاز به تحلیل های پیچیده، با پیام و احساس اصلی شعر ارتباط برقرار کند و از آن لذت ببرد. این ویژگی، به اشعار «قلعه دالو» ماندگاری و تأثیری دوچندان می بخشد، زیرا آن ها نه تنها به ذهن، بلکه مستقیماً به قلب مخاطب راه می یابند و حسی از حقیقت و اصالت را در او برمی انگیزند. این سادگی، خود یکی از قله های هنر شاعری است که کمتر کسی به آن دست می یابد.

تصاویر و استعاره های بومی: رنگین کمانی از واژه ها

عباس شکری در «قلعه دالو» به زیبایی هرچه تمام تر از عناصر و مفاهیم بومی برای خلق تصاویر شعری زنده و ملموس بهره می برد. این تصاویر، صرفاً برای تزئین شعر به کار نمی روند؛ بلکه ریشه در تجربه زیسته شاعر و فرهنگ غنی منطقه اش دارند. یک چشمه روستایی، یک درخت کهنسال، صدای بوق گاوچران در صبحگاه، یا حتی ابزارهای کشاورزی، در دستان شاعر به استعاره هایی قدرتمند تبدیل می شوند که احساسات، اندیشه ها و واقعیت های زندگی را بازتاب می دهند. مثلاً، قلعه دالو خود یک استعاره بزرگ است؛ نمادی از پایداری، ریشه ها و گذشته ای که همواره حاضر است.

شاعر با این استعاره های بومی، به مخاطب این امکان را می دهد که خود را در دل محیطی که شعر از آن برخاسته، حس کند. این تکنیک، نه تنها به غنای معنایی شعر می افزاید، بلکه حس نزدیکی و صمیمیت را بین خواننده و اثر ایجاد می کند. خواننده با دیدن تصویر یک مهربان ننه یا خرمن سوورماخ، نه تنها واژگان را می خواند، بلکه عطر نان تازه، صدای خنده ها، و گرمای آغوش مادر را نیز در ذهن خود مجسم می کند. این گونه استفاده از تصاویر و استعاره ها، به شعر «قلعه دالو» اصالتی بی بدیل می بخشد و آن را از دیگر آثار متمایز می سازد. این تصاویر، در واقع زبان مشترک بین شاعر و خواننده می شوند، زبانی که فراتر از کلمات، به عمق جان می رسد و مخاطب را به سفری خیالی و واقعی در دل فرهنگ و زندگی روستا می برد.

فرم شعری: نواهای آشنا در قالب های کهن و نو

در بررسی سبک و زبان اشعار «قلعه دالو»، نمی توان از فرم های شعری مورد استفاده توسط عباس شکری غافل شد. هرچند فهرست دقیق قالب های به کار رفته در این کتاب به صورت عمومی منتشر نشده است، اما با توجه به ماهیت شعر گویشی ترکی و زمینه فرهنگی منطقه ای که شاعر از آن برخاسته، می توان حدس زد که او از ترکیب هنرمندانه قالب های سنتی و بعضاً نو استفاده کرده است. شعر ترکی، مانند شعر فارسی، دارای قالب های متنوعی چون غزل، قصیده، مثنوی، و به ویژه بایاتی (دوبیتی های چهار مصراعی) است که ریشه ای عمیق در ادبیات شفاهی و فولکلور دارد.

شکری به احتمال زیاد، با ظرافت خاصی از وزن و قافیه در اشعار خود بهره برده تا آن ها نه تنها از نظر معنایی، بلکه از منظر موسیقایی نیز دلنشین باشند. قالب بایاتی به دلیل سادگی، ریتمیک بودن، و قابلیت بیان احساسات عمیق در فضایی کوچک، گزینه بسیار مناسبی برای شعر گویشی است و احتمال می رود که شاعر از این قالب در کنار فرم های دیگر استفاده کرده باشد. همچنین، با توجه به نوآوری های ادبی در شعر معاصر، بعید نیست که عباس شکری در کنار حفظ سنت ها، گه گاه به سراغ فرم های آزادتر یا نیمایی در زبان ترکی نیز رفته باشد تا بتواند انعطاف بیشتری در بیان اندیشه های خود داشته باشد. این ترکیب از سنت و نوآوری، به اشعار «قلعه دالو» پویایی خاصی می بخشد و آن ها را هم برای علاقه مندان به شعر کلاسیک و هم برای دوست داران شعر نو جذاب می سازد. در نهایت، فرم شعری در دست شکری، ابزاری است برای انتقال هرچه بهتر عواطف و مضامین، که با آواها و آهنگ های دلنشین زبان ترکی، تجربه ای شنیدنی و خواندنی را برای مخاطب فراهم می آورد.

اهمیت قلعه دالو در ادبیات معاصر: میراثی برای فردا

کتاب «قلعه دالو» عباس شکری، نه تنها یک مجموعه شعر، بلکه سهمی ارزشمند در حفظ و غنای شعر گویشی و هویت فرهنگی منطقه است. در دنیایی که زبان ها و گویش های محلی تحت تأثیر زبان های غالب و رسانه های جمعی قرار می گیرند، انتشار آثاری همچون «قلعه دالو» حیاتی است. این کتاب، با استفاده از گویش ترکی منطقه سناج، به حفظ و زنده نگه داشتن این گویش کمک می کند و آن را به نسل های جدید معرفی می کند. اشعار شکری، فراتر از یک سرگرمی ادبی، یک سند فرهنگی هستند که آداب و رسوم، باورها، و تاریخ شفاهی یک منطقه را در خود جای داده اند. این نقش در حفظ میراث ناملموس، اهمیت این اثر را دوچندان می کند و آن را به گنجینه ای برای آیندگان تبدیل می سازد.

تأثیرگذاری احتمالی این اثر بر نسل های بعدی شاعران و علاقه مندان به ادبیات نیز قابل توجه است. «قلعه دالو» می تواند الهام بخش شاعران جوان باشد تا به ریشه های فرهنگی خود بازگردند و از زبان و گویش مادری شان برای خلق آثار هنری بهره ببرند. این کتاب، نشان می دهد که شعر گویشی، نه تنها ارزش های محلی خود را دارد، بلکه می تواند مفاهیم جهانی را نیز بیان کند و با مخاطبان وسیعی ارتباط برقرار کند. جایگاه آن در کنار سایر آثار شعر ترکی ایران نیز مهم است. در کنار نام های بزرگی چون شهریار، عباس شکری با «قلعه دالو» سهم خود را در غنای شعر ترکی معاصر ایفا می کند. او با صدای اصیل و بی پیرایه خود، بُعدی دیگر از ادبیات ترکی ایران را به نمایش می گذارد و به مخاطبان یادآوری می کند که شعر، زبان همه انسان ها و همه فرهنگ هاست، حتی اگر با گویشی خاص بیان شود. این اثر، به معنای واقعی کلمه، یک میراث فرهنگی است که از عمق خاک برخاسته و به سوی آینده رهسپار می شود.

چرا باید قلعه دالو را بخوانیم؟ سفری به جان و دل روستا

«قلعه دالو» اثری است که فراتر از مرزهای زبانی و فرهنگی، به جان و دل هر خواننده ای راه می یابد. این کتاب، با اشعار دلنشین و سرشار از عواطف عباس شکری، نه تنها یک مجموعه شعر است، بلکه دعوتی است به سفری عمیق در گذشته، در طبیعت بکر، و در روابط انسانی اصیل. خواندن این کتاب، فرصتی است برای تجربه کردن نوستالژیِ روزهای از دست رفته، لمس کردن سادگی زندگی روستایی، و درک پیوند ناگسستنی انسان با خاک و ریشه هایش. اشعار شکری، گویی آینه ای هستند که نه تنها فرهنگ و زندگی مردم سناج را بازتاب می دهند، بلکه به ما یادآوری می کنند که چگونه می توانیم در میان شلوغی های زندگی مدرن، لحظاتی از آرامش و اصالت را تجربه کنیم.

این خلاصه، صرفاً دریچه ای کوچک به دنیای وسیع و پر رمز و راز «قلعه دالو» است. برای درک واقعی عمق احساسات، زیبایی های زبانی، و تأثیرگذاری این اثر، توصیه می شود به مطالعه کامل آن بپردازید. در هر بیت، داستانی نهفته است، و در هر واژه، تجربه ای عمیق برای کشف وجود دارد. «قلعه دالو» تجربه ای است که شما را به گذشته پیوند می زند، شما را به طبیعت نزدیک تر می کند، و از هر سو با احساسات انسانی اصیل آشنا می سازد. این کتاب، نه تنها به دوستداران شعر ترکی، بلکه به هر کسی که به دنبال ارتباطی عمیق تر با فرهنگ، هویت و ریشه های انسانی است، پیشنهاد می شود. پس، دروازه های این قلعه ی ادبی را بگشایید و خود را در جریان نغمه های دلنشین آن رها کنید.