نگاهی به تاریخچه بیماری‌های واگیردار در ایران
“همه چیز می تواند مقصر باریک شدن جهان باشد. یک ویروس کشنده با رفتن از آسیا به ایالات متحده روزی به راحتی قابل انتقال است ، اما در دوران باستان متفاوت بود.”
به گزارش گزارشگر یک ، تحقیق در مورد تاریخچه بیماری های عفونی در سراسر جهان ممکن است اطلاعات کمی داشته باشد ، اما از نظر موقعیت مکانی بین مناطقی مانند هند ، روسیه و بین النهرین ، موقعیت ایران همیشه با حساسیت را می توان عاملی در نظر گرفت که همیشه در این کشور بوده است. . خطرات زیادی مانند بیماری های عفونی را تهدید می کند. طبق منابع احتمالی ، شیوع بیماری های عفونی در ایران به قرن سیزدهم هجری برمی گردد. در سال 628-627 میلادی “طاعون شیرویه” تمام مناطق غربی امپراتوری ساسانی ، به ویژه قرون وسطی را در برگرفت و نیمی از جمعیت استانهای شاهنشاهی ، از جمله امپراطور ساسانی ، بر اثر این بیماری درگذشت. از طرف دیگر ، اپیدمی ها و حتی وبا چندین بار در طول دوره باران ساپا رخ داده و باعث کشته شدن بسیاری از مردم در شهرهای مختلف شده است.
در دوره خزر ، وبا به ایران نیز سرایت کرد. بین سالهای 1820 و 1903 هفت مورد همه گیر عمده وبا وجود داشت ، به ویژه در میان کودکان در ایران ، که در آن دوره بخشی از شیوع جهانی وبا بودند.
در سال 1246 ، در همه شهرهای ایران یک اپیدمی جدی شیوع یافت و طبق گفته دکتر ناصرالدین شاه ، حدود 100000 نفر تحت تأثیر قرار گرفتند و جان خود را از دست دادند. تیفوئید و حصبه در اوایل دهه 1990 اپیدمی های مختلفی بودند. همین چند ماه پیش ، “تاج” باعث ایجاد یک اپیدمی دیگر در جهان شد.
عبدالمجید ارفعی ، محقق ، متخصص و متخصص عیب یابی زبان های باستانی اکدی و ایلامی در مصاحبه با گزارشگر یک ، در مورد وجود بیماران عفونی در ایران باستان توضیح می دهد.
وی گفت: “من از زمان ایلام تاکنون اطلاعاتی در مورد احتمال وقوع چنین اتفاقی دریافت نکرده ام.” من از زمان هخامنشی تاکنون چیزی ندیده ام ، اما اگر در آن زمان اپیدمی شیوع پیدا کرده باشد ، مطمئناً اگر در آن زمان اپیدمی گسترش می یافت ، در همان مکان باقی می ماند ، زیرا حتی در قرن بیستم حرکتی برای ارتباط سریع مردم با مکان های دیگر نبود. در روز 7 هجری قمری ، مردم مجبور شدند 14 روز بین شیراز و آباز سفر کنند ، اما این اتفاق نیفتاد.
وی کوچک شدن جهان را عاملی برای جهانی شدن بیماری می داند و می گوید: کتیبه ها و گزارش های موجود از دوره های تاریخی مانند ایلامی و هخامنشی نشان نمی دهد که چنین اپیدمی در آن دوره وجود داشته یا حداقل چنین ویروس هایی در ایران وجود داشته است. آن وقت وجود نداشت.
ارفعی همچنان تأکید می کند که در اسناد تا سال 7 اردشیر اول چنین نشانه هایی وجود ندارد. طبق آداب و رسوم خط جوهر ، اسناد و مدارک جهان باستان به شدت آسیب دیده و از بین می رود. در حقیقت ، اسنادی که با مرکب نوشته شده اند بسیار کوچک تر از اسنادی هستند که به خط میخی نوشته شده اند زیرا خطوط نوشته شده روی گل و لای باقی مانده اند. با این حال ، جوهر یا مواد آن از بین می رود و به تدریج از بین می رود یا رنگ جوهر به سرعت محو و محو می شود. ناپدید می شد
این خوشنویس باستانی تأکید می کند که قدیمی ترین نسخه های خطی فارسی متعلق به قرون 5 تا 6 و متعلق به “اسدی طوسی” است. ما نسخه خطی قدیمی تر از آن فارسی نداریم ، آن را با چرم و چرم نوشته اند ، اسناد مدرنی وجود دارد ، اما خیر ، اما برخی اسناد از ترکمنستان و برخی مربوط به “تورپان چین” است ، اما هیچ سند دیگری از دوره هخامنشی وجود ندارد.
انتهای پیام