عمومی

کلاس مجازی هم مداد و دفتر می‌خواهد

“حتی اگر کلاس آنلاین باشد ، کودک باید بنویسد و تا زمانی که او ننویسد مشکل حل نمی شود. این قسمت مناطقی را که کودکان تبلت یا تلفن هوشمند ندارند را پوشش می دهد.” کودکی که نمی تواند روی کف دست خود بنویسد. ”

به گزارش گزارشگر یک ، این روزنامه ایران “قبل از کرونا ، زمانی بود که هر سال می توانستیم لذت شروع یک سال تحصیلی جدید را با کودکان به اشتراک بگذاریم. چه ثروتمند باشند و چه بچه های محله های کم درآمد. اما با همه مشکلاتی که به همراه دارد ، ویروس کرونا نیازهای دانش آموزان محروم را نیز افزایش داده است. اگر تا کنون ، با مجازی سازی آموزش ، مدارس تنها با تأمین و تجهیز لوازم التحریر می توانند نیازهای خود را برطرف کنند ، خواسته های دیگری که نیاز به قدرت و تلاش بیشتری دارد ، اضافه شده است. این نیاز مضاعف چالش های بیشتری را برای موسسات خیریه ای که به طور فعال در آموزش و پرورش کودکان مشارکت دارند ، ایجاد می کند.

مونا مافی ، فعال اجتماعی گفت: “اولین مشکل این است که هیچ آنتن در منطقه مرزی وجود ندارد و شرایط زندگی به اندازه کافی برای استفاده کودکان از تبلت مناسب نیست.” به ویژه در مناطق مرزی خراسان جنوبی ، سیستان و بلوچستان ، تلفن های همراه در دسترس نیست و بسیاری از کودکان به دلیل این مشکل فرصت تحصیل را از دست می دهند. خانواده ها و اهداکنندگان که توانایی تهیه قرص را ندارند چند قرص می توانند داشته باشند؟ جایی که سال گذشته تبلت را تحویل و تحویل دادیم ، آنتن موبایل داشتیم تا بتوانیم ارتباط برقرار کنیم ، که متأسفانه در خراسان جنوبی ، سیستان و بلوچستان بسیار بعید است. دوستان من که سال گذشته آنجا معلم بودند بچه ها را بر اساس نمراتشان طبقه بندی کرده و در خارج از منزل به آنها آموزش می دادند. بچه ها به صورت گروهی سه یا چهار نفره در صحرا و خارج از منزل می نشستند و درس می خواندند.

سال گذشته ما توانستیم کیف ها و نرم افزارهایی را برای بچه ها تهیه و ارسال کنیم. ما نزدیک به هزار کودک را در مناطق فقیرنشین کرمان ، همدان و حمیدیه در خوزستان تحت پوشش قرار داده ایم ، اما متأسفانه امسال ، هرچقدر کمک بخواهیم و هرچه توضیح دهیم ، آنها می گویند بچه ها این مدرسه نمی روند سال چرا آموزش آنلاین نرم افزار می خواهد؟ و باید بگویم که آموزش آنلاین در شهرهای بزرگ است و اگر دومین مکان آنلاین باشد که موبایل در آن موجود است ، بالاخره فرزند شما می خواهد بنویسد و باید دوباره بنویسد. به امسال ما با این مشکل روبرو شدیم و مدام تکرار می کنیم که حتی اگر کلاس آنلاین باشد ، کودک باید بنویسد و تا زمانی که آنها ننویسند هیچ چیزی حل نمی شود. این قسمت مناطقی را که کودکان تبلت یا تلفن هوشمند ندارند ، پوشش می دهد. کودکی که نمی تواند با کف دست بنویسد. متأسفانه امسال کمکهای مالی بسیار اندک بود ، هزینه لوازم التحریر بسیار بالا بود ، در حالی که مردم از نظر مالی وضعیت بدی داشتند و نمی توانستند به هیچ چیزی کمک کنند. ما حتی گفتیم که نرم افزارهای مورد استفاده را در اختیارمان قرار می دهیم که می توانیم از آنها استفاده کنیم ، اما مشارکت بسیار کم است زیرا به آن نیاز نداریم مگر اینکه بگوییم مدرسه آنلاین است و در مناطق فقیری است که بچه ها از آن استفاده نمی کنند. همچنین یک تلویزیون وجود دارد و ببینید آنها باید چه کار کنند. “یکی از بچه ها گفت:” یک قلم و یک خودکار و یک تکه کاغذ به ما بدهید. من خودم به برادران و خواهران کوچکترم و فرزندان روستایم آموزش می دهم. “

اعظم حاجی یوسفی ، مدیر موسسه خیریه آموزش کودکان کار و کودکان در جوامع محروم ، گفت: “متأسفانه شیوع ویروس کرونا در کشور ما عدالت آموزش و پرورش را به ویژه در مناطق فقیرنشین کاهش داده است.” با پایان آموزش حضوری ، آموزش مجازی جایگزین شده است که باعث ایجاد مشکلات متعدد و گاهی سردرگمی بین دانش آموزان و خانواده ها شده است. خانواده ها برای آموزش فرزندان خود یا آموزش الکترونیکی و یا آموزش حضوری را انتخاب کرده اند ، اما متأسفانه کمبود زیرساخت ها به دانش آموزان مناطق محروم آسیب می رساند و گاهی اوقات باعث می شود که دانش آموزان در شرایط محروم از تحصیل بازمانند. حوزه. سازمان های خیریه و خیرین در این زمینه با چالش های زیادی روبرو هستند. خانواده هایی که در مناطق محروم زندگی می کنند حتی نمی توانند از فرزندان خود حمایت کنند. حال تصور کنید که چگونه می توانید این امکانات و ملزومات آموزش رایانه را برای فرزندان خود فراهم کنید. اگر این نیازها با کمک هزاران بدبختی و موسسه خیریه تأمین می شد ، با سرعت نامناسب اینترنت چه باید کرد؟ اما آنچه واضح است این است که این وضعیت می تواند دانش آموزان و والدین را ناامید کند و میزان ترک تحصیل در دوران کرونا را افزایش دهد.

سازمان های خیریه نیز این روزها با مشکلات مختلفی از جمله بیکاری به دلیل ویروس کرونا ، هزینه های غذا و پزشکی و کمک هزینه تحصیل مواجه هستند که مشکلات موسسات را تشدید می کند زیرا نیازی به خانواده نیست. از سوی دیگر ، خود موسسات خیریه به دلیل وضعیت نامناسب اقتصادی دچار بحران جدی هستند. به هر حال ، امیدوارم دولت جدید بتواند این مشکلات را با ایجاد زیرساخت های لازم برای آموزش این کودکان حل کند. »

مجید احمدی نیا معلم و فعال اجتماعی نیز در این زمینه شغل جالبی دارد. قیمت لوازم التحریر هر روز تغییر می کند. سال گذشته ، هنگامی که می خواستم به 1000 کودک افغان لوازم التحریر بدهم ، در جاهای دیگر تماس گرفتم ، اما امسال قیمت آن بسیار بالا رفته است و ثبت کنندگان بزرگی که آنها اداره می کنند ، توانسته اند کمپین مشترکی را با جامعه وسیع تری آغاز کنند. لوازم التحریر را با قیمت های تخفیفی از موسسات بزرگ بخرید. به این ترتیب ، برخی لوازم التحریر کودکان آماده می شود ، اما مشکل این است که خانواده های فقیر آنقدر زیاد هستند که با بسته های 500 یا هزاران لوازم التحریر نمی توانند کاری انجام دهند.

از سوی دیگر ، مردم از آنچه اتفاق افتاده است بی اطلاع بوده اند زیرا از کمک های شخصی بسیار زیادی برخوردار بوده اند و اغلب مشخص نیست که چه اتفاقی افتاده است ، و نحوه دریافت و هزینه کمک ها نیز اغلب نامشخص است. پولی که دیگر به راحتی به آن اعتماد ندارند. به عنوان مثال وقتی با سیستان و بلوچستان تماس گرفتم ، ریال یک پنی جمع نکرد. نکته ای که من می خواهم به آن اشاره کنم این است که در سیستان و بلوچستان ، من به طور مستقیم شاهد بودم که خانواده های ثروتمند برای کودکان خود لوازم التحریر نمی خرند و اکنون منتظر آمدن اهداکنندگان هستند. در نتیجه ، لوازم التحریر باید به درستی توزیع و بین فقرا توزیع شود.

نکته دیگر این است که اکثر اهداکنندگان به دلیل مشکلات مالی ، دفاتر ارزان و ضعیف و قلم های ارزان قیمت مجبور به خرید اقلام ارزان قیمت می شوند که این خود یک فاجعه است. شما دو قلم به دانش آموزی می دهید که کار داوطلبانه و کارهای خیریه انجام می دهد اما نمی تواند ابزارهای با کیفیت خوب را بدست آورد یا مثلاً باید در طول سال از یک چیز به عنوان یک بسته استفاده کند. بخشی از این توزیع لوازم التحریر نیز به نمایش گذاشته شده است. به عبارت دیگر ، گفته می شود که بسته های لوازم التحریر ارائه می شود. به عنوان مثال ، ما سال گذشته محاسبه کردیم که یک دانش آموز چند قلم در ماه مصرف می کند یا از چند پایه قطب نما می خواهد. “ما به همه اینها فکر کردیم ، اما متأسفانه فرهنگ کار برنامه ریزی نشده داوطلبان و موسسات خیریه را فرا گرفته است ، که خود منجر به توزیع ناکافی کمک ها شده است.”

انتهای پیام

دکمه بازگشت به بالا