در ستایش فرزانه خراسان که مخالف فلسفه نبود

هوالباقی
استاد فرزانه خراسان محمدرضا حکیمی که از چهره های بزرگ یزد و اردکان نیز است درگذشت.
او از شاگردان میرزا اصفهانی و عالمی بزرگ بود که او و شاگردان بزرگش را تحسین می کرد ، اما هیچ وقت قید و بند هیچ گروه و فرقه ای را نپذیرفت و اگر دین میرزا را فرقه می نامید ، می خواست بگوید:. او با فلسفه مخالف بود و متناقض نیست ، اما بین دین و فلسفه تمایز قائل می شود.
اما امتیاز ویژه استاد حکیمی این بود که به توحید و عدالت تعلق داشت. در حالی که توحید و عدالت مسائل مهمی برای اندیشمندان دینی ، به ویژه اکثریت ما متکلمان بود ، دیدگاه های حکیمی به کرامت اجتماعی عدالت نزدیکتر بود و نیاکان ما کمتر به آن توجه می کردند.
تمرکز او بر عدالت هر چه باشد ، سخنرانی های وی در این زمینه دارای رنگ و محتوای مشابه مولای متقیان علی (ع) است.
درباره مرحوم آقای حکیمی حرف زیادی برای گفتن وجود ندارد. او دارای فضائل اخلاقی جامع در دین و فلسفه بود و گفتار ، شیوه و ظاهر او همه نشانه شجاعت ، شجاعت و آزادی بود. اخوان ثالث یک شعر دعا برای بزرگداشت او منتشر کرد و دکتر دلیلی وجود داشت که شریعتی به او سپرد که در کار خود تجدید نظر کند.
این ضایعه را به همه آزادگان و افراد صاحب علم و دانش ، عاشقان و شاگردان آنها ، خانواده محترم حکیمی ، به ویژه برادران بزرگوارشان تسلیت می گویم.
خدا رحمت کند کسی را که آثار بزرگی مانند الحیات خلق کرد در حالی که تا پایان عمر به عدالت فکر می کرد.

* رئیس فرهنگستان علوم ایران